Sinds de verhuizing vorig jaar stond 'mijn kamertje' op het programma. Ik heb mijn kamertje moeten verdedigen tegen invallen door boodschappentassen, opbergplek voor vuilniszakken, lege dozen, de stofzuiger of andere schoonmaakmaterialen. Moeten hoeden voor het verworden tot voorraadkast en bijkeuken. Maar het is gelukt :-) vandaag, zo ongeveer een jaar nadat 'mijn kamertje' op mijn agenda is gezet, is het zover, ik zit eindelijk op 'mijn kamertje'.
Het is nog niet af, maar er staat een tafel, stoel, een luie stoel en mijn belangrijkste boeken en zooi-materialen zijn aanwezig. Eigenlijk staat er nog veel te veel in want toen ik begon met de kamer had ik de neiging alles wat maar enigszins aan mij gelieerd was en ook wat feitelijk op een zolder thuishoort in mijn kamer te zetten. Alsof dan opeens werkelijk al mijn zooi hier zou moeten staan... gevolg een onoverzichtelijke dozen-tassen-jassen en schoenen-bende en ondanks het feit dat het niet eens zo'n klein kamertje is, nergens ruimte meer over.
Terwijl ik hier zo zit, met rechts een flinke mok koffie, de deur dicht en uitkijk over het plein vraag ik me af hoe lang het eigenlijk geleden is dat ik een eigen kamer heb gehad. Een kamer waar niemand anders komt, waar je de deur dicht kunt trekken en ongestoord voor je uit kunt staren. Niet gestoord door man, hond, kat, kind of aanverwante artikelen. Als ik goed naga is dat bijna .... 20 jaar geleden. Ongelofelijk.
Ik heb eerder pogingen ondernomen tot het creëren van een eigen kamer. Maar op een of andere manier mislukte dat steeds. Ik vond het ongezellig, zo zonder de honden om me heen. Later vond ik het niet prettig omdat ik dan onze zoon niet in de gaten kon houden. Elke keer weer werd mijn kamer ingepikt of door manlief, of door zoonlief, of doordat er ergens anders in het huis opeens ruimte nodig was en tja, ik zat toch nooit op die kamer dus waarom niet van die kamer een logeer,- hobby, studeer (?? wie studeerde er eigenlijk??) boeken- of computerkamer maken... en weer was mijn kamertje weg.
Toen ik een burnout had en mijn coach bij ons thuis kwam, vroeg ze me ernaar. Maaike, heb jij een ruimte voor jezelf? Ik vertelde haar dat ik diverse ruimtes had waar ik regelmatig zat. Boven op het dakterras, op het balkonnetje bij onze slaapkamer, in die ruimte die nu een soort computer-hobbykamer ruimte was geworden, aan de eettafel, een stoel waar ik altijd zat maar had ik een eigen ruimte, iets voor mezelf? Nee... ik had overal plek maar geen ruimte voor mezelf. Dat was best confronterend, zo'n groot huis en nergens een eigen plekje... Manlief daarentegen had een eigen bureau en twee eigen kamers... dat wil zeggen een hobbykamer en dan die computer-hobby-kamer die eigenlijk mijn kamer was maar nooit was geworden... Zoonlief had ook een flinke eigen slaapkamer op zolder waar ooit ook mijn werkkamer was maar die werd nauwelijks gebruikt dus dat is zonde en hop het werd een kinderkamer...
Maar nu is het dus zover. Ik heb een kamer. Het is gelukt, niemand heeft hem in beslag genomen en niemand gaat dat ook doen want ik waak erover als een hond over een bot.
Grote vraag is echter wat ga ik er doen :-) ik zal er de administratie van ons B&B gaan bijhouden. Wellicht als ik trainingen geef dat ik ze hier ga voorbereiden. En dan alles netjes bewaren in mappen die ik direct weer kan vinden en heel geordend zijn (**zal dat ooit lukken??**). Maar daarvoor hoef ik op zich geen aparte kamer te hebben.... want dat lukte nu ook, min of meer dwz ik ben geen archief-type en dat zal altijd een zootje blijven vrees ik....
Maar moet je perse iets doen om een eigen kamer te hebben? Het lijkt me alleen al heerlijk er gewoon elke dag te zitten. Alleen. Met een boek. Of een muziekje. Iets tekenen of schilderen. Schrijven... Of gewoon niets doen. Naar buiten kijken over het plein. De bus zien komen en gaan. Mensen bekijken die langs komen lopen, ergens naar toe, of weer terug van iets. Vogels zien komen en gaan... wat een zaligheid... zo'n kamertje...
