OV experience 'learning by doing'

Vanochtend om 7.45 stap ik uit huis. Doel: Radboud Universiteit, intervisie RESORG III groep. Ik ga mensen, misschien straks collega's, ontmoeten die vorig jaar in het PhD programma zijn gestapt waar ik me voor heb aangemeld. Ik vind het best wel spannend...  Niet alleen omdat ik een groep mensen ga ontmoeten waarvan ik hoop dat ik bij hen inspiratie en een soort van 'bevestiging' vind in de carrière keuzes die ik momenteel maak. Niet alleen omdat ik me afvraag of ik wel het niveau heb om deel uit te gaan maken van een groep promovendi. Maar ook omdat ik in de reis die ik per OV zal maken zowel gebruik ga maken van metro, trein als bus. Een 2 uur durende experience heen- en terug, waarbij ik hoop op tijd te arriveren bij het juiste gebouw van de universiteit en eveneens weer op tijd terug te zijn in Rotterdam, waar zoonlief dan staat te springen om naar zijn muziekles te worden gebracht.
Check in. Het begint goed: op het moment dat ik metrostation Voorschoterlaan betreed komt de juiste metro aan en kan ik direct instappen. Omringd door middelbare scholieren die aan de ene kant wanhopig proberen een toets Engels op het laatste moment in hun hoofd te stampen en aan de andere kant indruk willen maken op leeftijdgenoten van de andere sexe, concentreer ik me op de voorbij komende haltes, zodat ik zeker weet dat ik op het juiste perron uitstap.
Station Alexander, overstap naar de trein. Check out-check in. Helaas de trein naar Utrecht is net vertrokken echter binnen 20 minuten komt de volgende het perron oprijden. Ik sta natuurlijk net verkeerd, de trein stopt voor mijn neus met een 1e klas treinstel, dus hurry up naar de 2e klasse waar inmiddels geen plek meer is. Ik nestel me op de trap, haal mijn laptop tevoorschijn en concentreer me op enige stukken die ik voor mijn werk moet redigeren. Mijn achterwerk wordt beurs, mijn rug moe maar het stuk vordert en de tijd nog sneller.... leve wifi in de trein, wat een uitvinding.
OK.... we zijn in Utrecht. Waar ik naar de stationshal wil lopen blijken werkzaamheden, hele kuddes forenzen komen tot stilstand, draaien om en lopen in een grote kudde naar de enige trap die beschikbaar is. Het blijft bijzonder te zien wat voor kuddedieren we zijn want maar een gering aantal personen loopt direct de goede kant op. Ook ik ben dus een kuddedier ;-) Waar zijn die overzichtsborden gebleven waarop je precies kunt zien wat waar wanneer vertrekt? Waar is uberhaupt 'de' stationshal. Geen idee. Op goed geluk ga ik lopen en opeens spot ik het bord en perronnummer waarop een trein naar Nijmegen wordt aangekondigd. Trap op en mijn stand gaat op survival want ik voel ondertussen mijn rug en mijn achterwerk: ik wil zitten. Deze stand blijkt totaal overbodig want in deze trein is volop ruimte.
Al die tijd ben ik nog steeds niet gecontroleerd. Ik blijf dat wonderbaarlijk vinden. Dat wij en masse allemaal met onze OV chip langs die poortjes gaan in- en uitchecken terwijl de kans om gecontroleerd te worden echt heel klein is. Maar goed dat terzijde.
Met de laptop op mijn knieen werk ik staccato verder, ik arriveer 8 minuten te laat in Nijmegen en check uit. Loop naar buiten... totale chaos. Ik blijk precies op het tijdstip op het busstation te staan dat honderden zo niet duizenden lijkt het wel studenten naar hun colleges gaan. Allemaal richting uni of hogeschool ... na drie bussen kan ik eindelijk inchecken .... en ik kom precies 20 minuten te vroeg aan. Check uit.

Ik dompel me onder in een heerlijke academische setting. Een moment van rust in deze experience. De toekomstige collega's blijken stuk voor stuk 'gewone' mensen die net als ik helemaal voor hun onderzoek willen gaan en tegelijkertijd blij zijn met de support die je bij elkaar kunt vinden. Precies wat ik had gehoopt aan te treffen. Het geeft mij een goed gevoel voor wat betreft de keuzes die ik aan het maken ben. Mooi!

De terugweg gaat in omgekeerde volgorde, met gelijksoortige belevenissen. Ik ga ervan uit dat ik, indien ik toegelaten word, handiger word in het OV gebeuren, learning by doing. Een PhD zal ik er nooit mee halen, mijn bestemming hopenlijk wel.

Team Opleiding HRM Hogeschool Leiden voor de Filipijnen!

Net als u zijn wij, team opleiding HRM Hogeschool Leiden, onder de indruk van de enorme verwoestingen die de orkaan Haiyan heeft aangericht op de Filipijnen. En net als u dachten we: wat kun je doen? Er heen gaan om te helpen is geen optie. Privé geef je geld, maar goed, is dat ‘iets doen’? Team HRM wil iets doen om de mensen daar te helpen. En dat betekent: geld inzamelen door te ‘doen’!

Wat willen we doen?

Alle teamleden van Team HRM  hebben heel veel expertise en werkervaring op allerlei gebieden van HRM en HRD. Graag willen wij onze expertise voor uw bedrijf inzetten. U kunt ons een uur, dagdeel of dag ‘inhuren’ voor HRM- en HRD werkzaamheden. Vooraf stellen we vast wat er gedaan wordt, u geeft een intentieverklaring met betrekking tot de donatie. Aan het eind van de werkzaamheden maken we een factuur op, u betaalt en wij maken het geld over naar giro 555. Zo kunnen wij echt wat ‘doen’!

Voorbeeld van wat wij voor u kunnen betekenen.... en dus uiteindelijk voor de Filipijnen!

Werving & selectiegesprekken, coaching- en begeleidingsgesprekken, mini-adviezen met betrekking tot HR beleid(sonderdelen), ontwerpen korte training of gedeelte van trainingen, workshops op onderwerpen als bijvoorbeeld diversiteit, internationalisering, cultuur, recruitment en sociale media enz enz voor uw medewerkers of leidinggevenden, voor één medewerker, een team, management of directie, samen kunnen we vast tot een mooie invulling van onze dag voor uw vraagstuk komen!

Hoe laat u ons doen, zodat wij u en de Filipijnen kunnen helpen?

 Kijkt u bij uw organisatie wat voor opdracht wij voor u zouden kunnen uitvoeren. U gaat hierbij uit van een dag en een lid van het Team HRM.  Het teamlid komt bij u langs, bespreekt de opdracht, kijkt in hoeverre hij/zij de opdracht kan uitvoeren of dat expertise van een teamlid wordt ingeschakeld. We maken een intentieverklaring op en .... we gaan voor u aan de slag!

Meer weten, opdracht plaatsten, contact?

Laat het ons weten, u kunt op ons rekenen, wij rekenen op u. Zodat wij echt wat kunnen doen voor de Filipijnen!

Namens Team Opleiding HRM Hogeschool Leiden

Maaike Rotteveel-Wagenaar,

bereikbaar via: rotteveel.m@hsleiden.nl , 06 – 31 68 68 74

expertise: HRD, ontwikkelen trainingen, workshops voor management en medewerkers op diverse gebieden, ontwikkelen van en adviseren met betrekking tot (strategisch) HR(D) beleid. 

Weekend ... ochtend ... alles stil ....en havermout

Het is nog vroeg. Het is donker. In de verte hoor ik de tram over de Oudedijk gaan. Voor me twee honden die me nauwlettend in de gaten houden want straks gaan ze mee uit. En de poes die zich voor de zoveelste keer afvraagt waarom ik perse de laptop op schoot wil in plaats van hare koninklijkheid.

Naast me een verse mok koffie en mijn ontbijt, havermout is het deze keer. En dat is het overigens regelmatig.

Havermout? Ja, havermout. Geen cruesli, muesli, poppers, meergranen- of juist enkel-spelt-granenbrood. Simpele havermout. 't Is zo klaar. Havermout in kom, melk erop, drie minuten in de magnetron, even wachten tot het bijna begint te borrelen. Doorroeren, even aflaten koelen en wat roeren **relaxmomentje tijdens het ochtendritueel** terwijl je je koffie maakt. Mijn vader eet al zijn hele leven 's ochtends een bord havermout. Man is nu bijna 80 kerngezond en slank. Ik ben dus opgegroeid met havermout, ben nu 50 en ook slank.

Een kom havermout en je kunt eigenlijk de hele dag vooruit. Zeker als je er nog boter en suiker doorheen doet. Of de Schotse variant die ik jaren geleden mocht proeven geserveerd bij een Bed&Breakfast ergens ter hoogte van Edinburgh, met volle boerenmelk, boter en zout. Dan heb je er de hele dag genoeg aan.

Is bovenstaande nu het bewijs voor de stelling dat elke ochtend een bord of kom havermout zorgt voor een vitaal leven?

Waarom ik hier over havermout en bovenstaande stelling begin? Aldus Verburg (dokter Verburg), 2012, in zijn boek de Voedselzandloper, is havermout het meest gezonde ontbijt ever. Zijn boek, wat een pleidooi houdt voor minder consumptie van brood, pasta zoals ik in ieder geval begreep uit een interview wat ik gisteren hoorde op mijn favoriete radiozender 538, zou je volgens hem net zo goed 'het grote Havermoutdieet' kunnen noemen.

Verburg is aangevallen dat hij een dieet propageert wat enkel gestoeld is op zijn vooronderstellingen met betrekking voedsel, echter... ik geloof de man. En ik vind het leuk dat er nu een boek in waarin staat dat havermout een uitstekende basis is voor de dag. Voor de rest heb ik geen idee wat in het boek wordt beschreven. Maar dat doet er volgens mij ook niet toe.  Het gaat er, hier thuis op mijn stoel met de honden voor me en de poes naast me, manlief en zoonlief lekker slapend en alles stil, om waar je in gelooft. En dat is bij mij havermout in combinatie met een flinke wandeling.

Wetenschap is anders. In de wetenschap, kennis van het weten, dien je zaken te weten. Zeker te weten of met grote zekerheid te weten. Iets is waar totdat het tegendeel wordt bewezen, was dat niet Popper? Of was het andersom? Het is weekend.....

Verburg, wordt intellectualiteit verweten, die hij niet waarmaakt aldus o.a.http://www.knack.be/nieuws/gezondheid/de-voedselzandloper-een-intellectueel-oneerlijk-boek/article-normal-65802.html .

Nu op de vroege ochtend maakt het mij niet uit. Het maakt mij uberhaupt niet uit, eet-technisch gezien. Wetenschappelijk gezien wel, maar dat is van later zorg. Het is nu weekend. Manlief en zoonlief zijn ondertussen wakker geworden. De honden drentelen om me heen. De wetenschap kan wachten.


Goed weekend allemaal!

Intelligentie en ouder worden...

Ik woon tegenover een zorginstelling voor mensen die tijdelijk een plekje moeten hebben indien thuis niet meer lukt door een lichamelijke of geestelijke beperking. Zo zie ik soms enige tijd dezelfde personen zich met een stok, rollator, rolstoel al dan niet ondersteund door verpleegkundige of familielid voortbewegen door onze straat, op weg naar het park Rozenburg, in onze wijk, waar zowel zorgverlener als zorgontvanger dan even kunnen genieten van een erg mooi stukje stadse natuur.
Sommige mensen zijn best nog wel jong. Tenminste wat ik dan jong vind, misschien 50, 60? Wat lijkt het me afschuwelijk op die leeftijd zo afhankelijk te zijn van zorg.... En heel soms zie ik personen die ik een of twee jaar terug compleet in de kreukels heb zien langskomen opeens in de supermarkt voor me staan, blakend van gezondheid, net terug van werk of andere bezigheden. Het komt dus ook wel weer helemaal 'goed'...

Waarom deze inleiding? Ik vind het soms onvoorstelbaar hoe veerkrachtig mensen zijn en hoe veerkrachtig ook blijkbaar ons brein is en onze creativiteit om problemen op te lossen. Want kijk eens om je heen, legio voorbeelden van ons probleemoplossend vermogen. Neem de patienten uit de zorginstelling, kun je niet lopen, dan kun je rollen, kun je niet rollen,  kun je geduwd worden. Kun je niet meer lezen, word je voorgelezen, kun je niet meer alle boodschappen tegelijk doen, doe je elke dag een beetje boodschappen.

Toch lukt het ons, HRM'ers, niet om de huidige groep van 45 jaar en ouder goed aan het werk te houden. Misschien een hele forse overstap, maar ik maak hem wel, vanuit bovenstaande context. Want blijkbaar denken we, dat mensen van die leeftijd, die wel vanuit de meest vreselijke situaties weer gaan functioneren in de maatschappij, blijkbaar niet in staat zijn productief te zijn in organisaties. En daarmee bedoel ik niet dat mensen die dus in zo'n vreselijk situatie hebben gezeten niet alleen geen werk meer krijgen, maar ook mensen van boven een bepaalde leeftijd alleen al omdat ze boven die leeftijdsgrens zitten, afgezien van gebrek of wat dan ook.... Waarom denken we dat?? Het merendeel denkt dat omdat zij vinden dat ouderen niet voldoen aan het normbeeld van de jonge, flexibele en goed opgeleide bij voorkeur ook nog blanke jongeman. Echt, het is waar. Onderzoek bewijst dat keer op keer.

Er is, aldus Zinsmeister, 2012 (zie complete dissertatie http://kennisbank.hva.nl/document/495322 ) een uitgangspunt wat alom gebezigd wordt, in ons doen (ons=HRM!) en denken: bij ouder worden vindt er een onvermijdelijk achteruitgang plaats van prestatievermogen. En daardoor daling van productiviteit. Dit noem je deficientie denken. En dat berust op vooroordelen.... recente psychologische en onderwijskundige inzichten bewijzen namelijk het tegendeel. Bepaalde fysieke en mentale capaciteiten gaan achteruit, logisch zou ik haast zeggen, alles 'slijt' ;-) maar er komen andere vermogens voor in de plaats of naast. Onderzoek toont aan dat de achteruitgang in mentale snelheid ('vloeiende intelligentie') wordt gecompenseerd door vastgelegde kennis en ervaring ('gekristalliseerde intelligentie'), een ontwikkeling die tot op late leeftijd (boven de 70 jaar!) door kan gaan. Ouderen zijn beter instaat snel zaken te herkennen, te beoordelen (let op: dat is iets anders dan ver-oordelen!), ze kunnen eerder opgedane kennis en ervaring efficiënter toepassen. De uitvoering van bekende taken kost op latere leeftijd daardoor minder energie dan op jongere leeftijd, blijkt onder andere uit onderzoek onder luchtverkeersleiders (Nunes & Kramer, 2009).

Zinsmeister geeft verschillende mogelijkheden voor ontwikkelgericht ouderenbeleid, wat niet uitgaat van deficientiedenken, demotiebeleid of werken met modellen waarbij oudere werknemers gedwongen worden steeds minder interessante taken te doen, waardoor ze (logischerwijs!) op een gegeven moment simpelweg uitvallen door demotivatie en burnout. Hij bepleit de erkenning van vakman/vrouwschap, meer autonomie en een andere manier van leidinggeven en aansturing.

Interessant, nietwaar? Ik zie in de afstudeeropdrachten van afgelopen jaren helaas bovenstaand gedachtegoed nauwelijks vertegenwoordigd.... oftewel er valt nog een hele weg te gaan. Weer een indicator dat (actie-) onderzoek op dit onderwerp zeer gewenst is. En voor mij weer extra motivatie voor het vormgeven van mijn promotie onderzoek.

Van klassiek naar actueel ... iets met modellen en HRM

Even back to the basics met op schoot een artikel van Boselie en Paauwe in het Liber Amicorum voor Willem de Nijs (2013) .... hoe zat het ook alweer?

Het Harvard model (1984), een klassiek model van het HRM, wordt gekenmerkt door vijf dimensies: belangenpartijen, context, beleidskeuzes, uitkomsten en lange termijn uitkomsten. Mooi het onderdeel 'belangenpartijen' want dat is zo kenmerkend voor de Nederlandse situatie met daarin grote bemoeienis van overheid, vakbonden, allerlei partijen die blijkbaar iets vinden over hoe werknemer en werkgever zich dienen te 'gedragen'. Het veel in 1e jaars HRM opleidingen gehanteerde Fombrun model oftewel het Michiganmodel (1984) is beperkter in omvang, daardoor handiger te hanteren in uitleg over wat HRM onder andere inhoudt, echter mist die aandacht voor arbeidsverhoudingen en context.

Paauwe ontwikkelde het CBHRT model, Contextually Based Human Resource Theory in 2004. Daarbij ging hij uit van het Harvard model en hij definieerde de context als resultaten van de afzetmarkt/technologische mogelijkheden, de 'erfenis' van het bedrijf dwz waar komt een bedrijf vandaan, hoe is het ontstaan, wat is de basis (denk hierbij bijv aan gedachtengoed van Schein, o.a. 2010 met betrekking tot het al dan niet kunnen veranderen van organisatieculturen) en institutionele context (dwz politiek, wetgeving, oftewel volgens Paauwe 'fairness en legitimiteit').  Die drie dimensies bepalen uiteindelijk het sociale beleid. Elke specifieke context van elke specifieke organisatie leidt dan tot specifiek beleid.

Boselie (2010) voegt hier nog meer aan toe, hij noemt dat populatie specifieke ontwikkelingen, die zich afspelen in de externe omgeving. Denk hierbij aan vergrijzing-vergroening, of bijv vlucht van talent naar buitenland of juist andersom.

Mooi ook is de toevoeging van Boselie in intended - actual en perceived practices van HRM, oftewel: wat was de bedoeling, hoe is het uitgewerkt en last but not least hoe is het ervaren?
Uiteindelijk leidt dat, aldus een andere aanvulling door Boxall & Purcell (2011) op de langere termijn tot een bepaalde productiviteit, flexibiliteit en sociale legitimiteit. En het interessante daaraan is natuurlijk dat dat geheel met elkaar kan conflicteren. Want iedereen weet dat opvoering van productiviteit door bijv een hogere flexibiliteit kan leiden tot sociale afkeuring.

Nu weer terug naar mijn onderzoek. Die sociale afkeuring is er, met betrekking tot de inzet van medewerkers van 45 jaar en ouder. Er is iets aan de hand met die sociale legitimiteit. Want we vinden dat het moet, werkgevers doen het niet, werknemers willen vaak niet en ondertussen duurt het langer en langer voordat uit het arbeidsproces gevallen werknemers weer een economisch rendabele vorm van inkomsten hebben gevonden.

Goed, ik denk & lees verder. Ondertussen heb ik Ulrich (1997, 2011) in mijn achterhoofd die volgens mij, voor zover ik het nu kan overzien, eigenlijk niets zegt over die sociale legitimiteit. Dus die ga ik ook wat exploreren. Mochten lezers hierover ideeën hebben (combinatie Ulrich - sociale legitimiteit) ik hoor het graag.

Goed weekend!