Eindelijk was het verlossende mailtje binnen: we mogen beginnen met ons PhD traject bij de Radboud Universiteit Nijmegen. Ik zeg 'we', want zonder support van zowel thuis- als werkfront is dit traject onmogelijk.
Een van de eerste vragen die ik kreeg was: "Hoe lang gaat zoiets duren?" Gevolgd door: "Dat moet echt jaaaaren duren." Gevolgd door: "Zoiets duurt toch minimaal 4 jaar, maar jij doet het parttime, hoe lang duurt het dan wel niet bij jou?"
Oftewel de perceptie van mensen over hoe lang iets duurt is vrij kort. Als iets een jaar duurt is het al aardig lang, een paar jaar is erg lang en meer dan een paar jaar is een eeuwigheid. Wat niet zo is. Een eeuwigheid is meer dan 100 jaar ;-)
In transitiemanagement (meer lezen?) spreken we over termijnen van 30 jaar voor een verandering daadwerkelijk plaatsvindt / ingebed is. Dat is de lengte van een gemiddelde professionele loopbaan. Oftewel: als je start met je loopbaan ziet de wereld er x uit, en als je eindigt met je loopbaan is de wereld om je heen op aspecten in y veranderd. Dit betekent, dat je, indien je wilt dat je loopbaan 'sustainable' 'duurzaam' is, jij ook op aspecten zult moeten veranderen. En niet zomaar aanpassen, of wat omdenken maar werkelijk veranderen. Niet meer 9 to 5 maar 24/7 is wellicht zo'n x - y verandering. Niet meer eigen bureau maar overal en nergens. Volgens mij ook zeker het continue leren en ontwikkelen, bijblijven. Het doorgaan op je 50e, 60e en niet langzamerhand uitfaseren. Althans, wat betreft het denken in de Nederlandse arbeidsmarkt. Waar vanaf de jaren '60 vooral het denken in uittreding (steeds vroeger met pensioen) of het accepteren dat bepaalde groepen niet participeren (bijstand) gemeengoed werd.
Echter, dat geldt momenteel niet meer. Om het aldus gecreëerde stelsel van voorzieningen betaalbaar te houden dienen mensen langer en productiever inzetbaar te zijn. Maar klopt dat stelsel dan nog wel? Zeker als je bedenkt dat organisaties de mensen die langer en productiever inzetbaar wensen te zijn (45+ ) eerder uitstoten dan opnemen?
Volgens mij roept dit vraagstuk om visie ten aanzien van de arbeidsmarkt, wat willen we, waar gaan we heen, wat is het perspectief op lange termijn? Geen lapmiddelen als nieuwe wetgeving zoals nu is opgesteld, wetgeving die volgens mij ook nog eens contraproductief werkt, dat is korte termijn. Komend jaar hoop ik te komen tot een mooi onderzoeksvoorstel om (enkele van) deze vraagstukken in een lange termijn perspectief te kunnen plaatsen en zo mogelijk initiatieven te ontwikkelen waardoor we komen tot ontwikkeling naar dit perspectief. Zomer 2019 zullen we zien waar het toe heeft geleid. Voor mij persoonlijk een lange termijn doelstelling, in het kader van maatschappelijke ontwikkelingen hopelijk een klein stapje in de richting van een beter functionerende inclusieve arbeidsmarkt.
