Maar ... daar gaat het niet om

Hoe vaak ik dat de afgelopen weken wel niet heb gedacht of gezegd. Het grappige hieraan voorafgaand is vaak 'wat was ook alweer de vraag?' en laat dat nu de titel zijn geweest van de oudejaarsconference van Joep van 't Hek. Wellicht dat 'Maar ... daar gaat het niet om', een mooi vervolg kan zijn ;-)
Maar ... daar gaat het niet om, betreft een constatering op beweringen van mensen naar aanleiding van een vraag of opmerking van mezelf. Als ik het zo vaak heb gedacht of gezegd zijn er, denk ik, diverse conclusies mogelijk. Of ik communiceer zo onduidelijk of mensen om me heen luisteren niet goed.
Wat betekent het bijvoorbeeld als je ergens werkt en je zegt dat je 16 uur wilt werken. Niet meer, niet minder. Zestien uur. Z e s t i e n.
Wat betekent het als je na een jaar sabbatical, waarin je bent hersteld van een burnout, aangeeft dat je een opdracht doet en dat dat het dan is. Een opdracht. E e n.
Wat betekent het als je nee zegt of je iets kunt doen. Het woordje 'nee' betekent dat je het niet doet. Nee = niet. N i e t.
Overigens werd in mijn geval niet gevraagd of ik iets kon doen, er werd gesteld dat ik iets deed en vervolgens zei ik: nee, ik werk zestien uur per week, dit is mijn opdracht en dat is het.
Is dat duidelijk of niet?
In het onderwijs is dit dus niet duidelijk. Want er is een probleem. Een probleem dat er een onderdeel loopt in een semester waar opeens out of the blue, niemand met kennis voor beschikbaar is. Dus wordt door iedereen die die kennis niet heeft, verondersteld dat degene die die kennis wel heeft, zich vrijwillig beschikbaar stelt. Letterlijk wordt gezegd: we gaan ervan uit dat collega x, dit doet, daar het vorig jaar door collega y is gedaan. Als collega. Omdat je sportief bent. Collegiaal. Omdat je de studenten niet dwars wilt zitten, die er ook niet om hebben gevraagd dit onderwerp te krijgen in een semester dat er niemand beschikbaar is. Dus dat is logisch. In het onderwijs.
Wat was ook alweer de vraag?
De vraag is niet gesteld.
Waar ging het bij collega x ook alweer om, toen ze begon na een jaar sabbatical om bij te komen van jaren van dergelijke acties, waarbij ze zich uitermate collegiaal, sociaal had opgesteld. Altijd de student voorop. Altijd meedenken met collega's en management?
Dat ze 16 uur wilde werken. Dat ze een opdracht had aangenomen voor die 16 uur. Dat als ze nee zei, dat gerespecteerd werd.
Daar ging het om.
Niet om uren die al dan niet vergoed worden. Niet om niet-collegiaal te zijn. Niet om de student niet voorop te stellen. Niet om niet flexibel te zijn.
Er was een afspraak. Het schooljaar is 3 weken oud. De afspraak wordt met voeten getreden. En er is niemand die zegt: daar gaat het om: nee kunnen zeggen en nee durven blijven zeggen, je grenzen moeten gerespecteerd worden.
Ik durf het niet. Ik vind mezelf dan oncollegiaal en niet klantvriendelijk. Dus ik zeg uiteindelijk ik doe het wel. Omdat ik weet dat dat van me wordt verwacht... als collega. Als docent. Als medewerker.
Fijn voor de student. Fijn voor de collega. Heel vervelend voor mezelf.
En daar baal ik van. Nu zit ik met een stijve nek op de bank en besef opnieuw dat dit gebeurt.
Daar gaat het om.